Wiele wskazuje na to, ze protoplasta Legionovii był Robotniczy Klub Sportowy Czerwoni, który powstał z inicjatywy działaczy legionowskiego oddziału Polskiej Partii Socjalistycznej, a dokładnie przybudówki młodzieżowej tej organizacji, czyli OM-TUR. Miało to miejsce jesienią roku 1930, m.in. za sprawa Jana Lisowskiego. Warto jednak pamiętać, ze w tym czasie, a może nawet nieco wcześniej, na terenie dzisiejszego Legionowa działały dwie inne drużyny piłkarskie, a w zasadzie klubu (zrzeszenia) sportowe. Pierwszy to KS „Strzelec”, typowa organizacja przysposobienia wojskowo sportowego, a drugi to KS „Legionówka”. Oba te zespoły nie były jednak za ewidencjonowane i zrzeszone w piłkarskiej, sportowej centrali. Natomiast RKS „Czerwoni”przystąpili do WOZPN i zespół piłkarski mógł przystąpić do rozgrywek. Pierwsze boisko „zorganizowano” na pustym wtedy placyku obok siedziby oddziału PPS. Dziś na tym terenie przy ul. Chopina stoi budynek zakładu energetycznego. W dwa lata później „Czerwoni” mieli już pełnowymiarowe boisko, mniej więcej na tym terenie, gdzie znajduje się dzisiejszy legionowski stadion. Pierwszy mecz mistrzowski czytamy w monografii Z. Makowskiego rozegrano w kwietniu 1932 roku. Przeciwnikiem„Czerwonych” była żydowska drużyna „Hapoel” ze stolicy. Legionowianie wygrali 8:3, sprawiając tym wiele radości licznie zebranej publiczności. Warto podkreślić, iż „Czerwoni” nie zawiesili swojej sportowej, piłkarskiej działalności również w czasie wojny i okupacji. W klubowych zbiorach są zdjęcia z tamtego okresu, nazwiska ludzi, którzy grali w piłkę nożną. Później boisko piłkarskie miało różne lokalizacje, jednak stadion przy ulicy Parkowej oddano do użytku 18 lipca 1964r. Znaczącą rolę w Społecznym Komitecie Budowy Stadionu odegrał Honorowy Obywatel Miasta Legionowa ksiądz płk. Jan Mrugacz. W rozegranym na inaugurację meczu piłkarskim pomiędzy Legionovią, a Świtem Nowy Dwór Maz. zwyciężyli gospodarze w stosunku 3:2. Różne były oczywiście losy klubu. Były w życiorysie lata lepsze i „chudsze”, zmieniała się także przynależność klubu do zrzeszeń, federacji i branż. Zmieniała się także lokalizacja klubu, a nawet jego nazwa, choć tej dzisiejszej wszystko na to wskazuje używano również przed wojną. W latach 80-tych klub pod nazwą „Gwardia” działał przy szkole Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Nazwę „Legionovia” przywrócono klubowi w 1989 r. , kiedy to ówcześni działacze po rozwiązaniu „Gwardii”zwrócili się do Prezydenta Miasta pana Kazimierza Kurnickiego z prośbą o pomoc w utrzymaniu działalności. Przez krótki czas „Legionovia” działała przy TKKFie, ale już na stadionie przy ulicy Parkowej, gdzie znajduje się dzisiejsza siedziba klubu. Na początku lat 90 -tych w klubie funkcjonowały sekcje: piłki nożnej, rugby i szachów. W 1994 r. sekcja rugby usamodzielniła się. W 1996 r. wraz z wejściem w życie przepisów ustawy o Stowarzyszeniach klub przybrał formę stowarzyszenia sportowego pod nazwą Miejski Klub Sportowy „Legionovia” z sekcjami piłki nożnej, brydża, szachów i piłki siatkowej kobiet. Pod koniec 2003 r. postanowiono o wyłączeniu i usamodzielnieniu sekcji piłki siatkowej, co zbiegło się z awansem drużyny siatkarek do Serii B I ligi. Do innego klubu przekazano również sekcję szachową. Wraz z przeniesieniem siedziby klubu do nowego budynku (w połowie 2003 r.) Zarząd Klubu podjął decyzję o powołaniu sekcji kulturystyki, przy której uruchomiono Klub Fitness z siłownią i aerobikiem. Kontynuatorem tradycji i dokonań klubu jest obecnie Stowarzyszenie Sportowe pn. Klub Sportowy „Legionovia”, wpisane do Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem 0000175391 z możliwością prowadzenia działalności gospodarczej.Zarząd Klubu kładzie duży nacisk na pracę z dziećmi i młodzieżą. Temu ma sprzyjać powołanie Samorządu Rodziców. Pierwszym krokiem do nawiązania ścisłej współpracy z rodzicami było podpisanie w dniu 04.03.2004 r. umowy o współfinansowaniu i prowadzeniu zespołów dziecięcych i młodzieżowych. Tak naprawdę, gdy dziś przegląda się pożółkłe zdjęcia, relacje z tamtych dni, to aż dziw bierze, że legionowska klubowa piłka przetrwała, a klub nie podzielił smutnego losu wielu podobnych pozostawionych sobie organizacji sportowych. Pewno za sprawą ludzi, kilku pokoleń już ludzi, którzy po prostu doceniają rolę sportu i nade wszystko kochają futbolówkę.